Een ‘landmark’ voor op de laan van Nootdorp, een in-/uitvalsweg van het dorp op de grens met Ypenburg Den Haag. Nootdorp dankt zijn ontstaan in belangrijke mate aan het veen en wou deze historie terug zien in de landmark.
Een grens markeren gebeurt van oudsher met een grenspaal met daarop een wapen. Dat van Nootdorp is van lazuur, beladen met 2 geaffronteerde slangen, staande en pal, alles van goud. Verwijzen naar veengrond is verwijzen naar een slappe bodem. Een verzakking wijst op een slechte ondergrond en een klassieke beeldtaal suggereert ouderdom. Hieruit ontstond de idee voor een scheef staand historiserend standbeeld op sokkel. Met een loodrechte lijn als referentie is scheefheid sterker ervaarbaar. De slangen uit het wapen zijn aanvankelijk als een soort schietlood in het beeld opgenomen, waarop het ‘blauwen’ van het beeld met lazuur vanzelf volgde. Als symbool zijn ze treffend om de grens met de Den Haag mee te markeren. Tegelijkertijd monumentaliseert de latijnse inscriptie het verdwenen plattelandsdorp wat in toenemende mate oplost in het oprukkend stedelijk veld.
De locatie op de middenberm maakt dat het beeld vanuit twee richtingen te zien is. Om een voor of achterkant te vermijden, gaat het beeld met het verkeer mee. Het bestaat uit twee rechterhelften die zijn versmolten tot een lichaam. Het geheel is een helder beeld voor zowel het in- als uitgaand verkeer, direct leesbaar voor de Nootdorper en een markant herkeningspunt voor de buitenstaander.